به قلم:ف؛موسویان اصل

دلتنگیهامون به مرز هشدار رسیده هیچ پروتکلی برامون نمیذارن؟ هیچ سازمانی حمایتمون نمیکنه؟ مگه دلتنگی جز چه حیطه ای هست که درمان نمیشه؟ دلتنگی اردوجهادی،خادم شهدایی،مسجد،شبهای قدر ،نفس کشیدن تو هوای پاک بدون ماسک، دلتنگی حس کردن تعطیلی بدون دغدغه،رفتن بیرون بدون مانع های دهن بند! ودلتنگی برای بی خیالی هامون به مولامون….فراموشی بی حدو اندازه و کنترل نشده…راستی چرا ازین مدت طولانیِ فراموشی ؛آلزایمرنگرفتیم…؟؟ وشاید هم این مریضیِ جدیدی و کهنه؛ریشه ای هست… خلاصه کل جهان به تنگ اومده از گذربی قیدی که تاوانش رو عمرهای بی برکت میدن و لحظه های گذران رو عین برق و نتیجه اش رو هم دلهای بی حاصل و محصول کشیده میدن…. خدایا رسیدگی کن به حالمون و تنگ دلی و دلتنگی و دلتنگیهامون رو همه عزت بده که برای مولا و خدمت به جامعه باشه.ان شاالله.*