​بعضی آدمها ،

انگار چوب اند…

تا عصبانی می شوند، آتش میگیرند،

و همه جا را دودآلود میکنند،

همه جا را تیره و تار میکنند،

اشک آدم را جاری می کنند.

ولی بعضیها این طور نیستند؛

مثل عودند.

وقتی یک حرف میزنی که 

ناراحت میشوند، و آتش میگیرند،

بوی جوانمردی و انصاف میدهند ،

و هرگز نامردی نمیکنند.

این است که
«هر کس را میخواهی بشناسی، در 

وقت عصبانیت، در وقت خشم بشناس.»

??