دستانت چقدر نرم اند مانند پوست همان کودکی که نوازش کردی تا بزرگ شود و مایه افتخارت.
اما کودکت بزرگ شد و با افتخار اما نوازشگر دستانت،اینبار چروکیده ونحیف شده اند.
اما هنوز هم دستان تو اند مادر….
خدامیداند آن سختی هایی را که کشیده ای تا رسیدن به عزت و افتخار فرزندانت راببینی.

وبازهم زحمت از همان دستان،وهمان مهربانی همراهشان که همیشه مهربانی دارند چه نحیف باشند وچه لطیف.
اما چیزی از عزت و افتخارت نه تنها کم نمیکند بلکه میفزاید وآدم را وادار به سجده میکند در برابرت،مادر.