​به رئوفی رائف 
رئوف؛رائفی اش همیشگی بود و زمان خاصی نداشت .

همه میشناختند و میشناسندش !

رائفی اش زمان و مکان نمیشناسد،امااز ان زمان که بند از پای آهو بازکردی همه رائف را رئوف گفتند …

همه میگویندآقا دست ردّ به سینه کسی نمیزند،این را میشود از صدای نقّاره زن هاشنید و از چشمان بارانی حصور زائرها دید …

همه میگویند هیچ کسی در شهر و کنارت، دست خالی برنمیگردد وهیچ کسی در شهرت گم نمیشود چون صاحب شهر،شهرت دارد در پیدا کردن گم شده ها !

کاش دل گمگشته ما؛ در شهر شمارا بیاورند ب امانات رضا …

آنجا که راضی میکنند ب رضای رضا !

آنقدر بماند امانت دستتان که یا نگاهش کنید یا باز هم نگاهش کنید چون میدانم رائف رئوفست و رافت دارد .

به قلم:سیده فاطمه موسویان اصل