کارفرهنگی ازنوع ابراهیم،نه ببخشید مصطفی…
برای حضور در جبهه میره و زبان افغانی رو یاد میگیره؛چون تنها راه باز بوده براش؛همون بوده.

وقتی در حال جنگ جدی و باصلابت ولبخند بر لب میگه جنگ همراه با نیروهای امام خمینی،آدم میمونه که چی بگه بااین صلابت که معلوم نیست چند دقیقه دیگه از ترکش و خمپاره و گلوله کدوم نصیبش میشه.
واین لفط سرباز خمینی تو دل خاک عراق و سوریه آدم رو تکون میده که جنگ هست ولی مصطفی میگه به به چه نیروهایی!
مصطفی رو زنش معرفی میکنه،مصطفی ینی فدای رهبر،ینی دل کندن از بچه چند ماهه،ینی دل کندن از دختری ک با بغض میگه چون بابا نیست ناراحتم…تقدیم به مصطفی صدر زاده