نگیر از سرم سایه چادرت را،پناهی جز تو مادر ندارم…..

با خودم تکرار میکنم،آخرخود این دو کلمه هم روضه دارد…

روضه ای که فقط تو میدانی و دلت، آنهم از جنس چادر که به سر بکشی و های های طنین اندازشود آهنگ در مغز و جانت و با هر بار گفتنش قلبت هم گریه کند و چادر سرت هم گریه کند….

و بیاد پناهی بیفتی، و اوج بگیرد غمت که پناهت خانم زهرا شده در کل عالم…