حسین جان!

روزی که شود اِذا السَّماءُ انْفَطَرَت

وانگه که شود اِذا النُّجومُ انْکَدَرَت

من دامن تو بگیرم اندر سُئِلَت

گویم: صنما! بِأَیِّ ذنبٍ قُتِلَت ؟!

عشق تو مرا أَلَستَ مِنکُم بِبَعید

هجر تو مرا اِنَّ عَذابی لَشَدید

بر کنج لبت نوشته یُحیی و یُمیت

مَن مَات مِنَ العِشق، فَقَد مَاتَ شَهیدفَقَد مَاتَ شَهید