بتاب آفتاب،که جایش هست که بتابی!

در پس ابرها، بیرون بیا! زمین بعد از بارش،سرد است سرد…

پنهان نشو تو؛ آنقدر بزرگی که ابر و باد و باران و برف را؛پس بزنی.

خودت میدانی گل ها هم،همّ دارند باآن دل نازکیشان.وای بحال دل سترگ و قوی کوه! نمیدانم کی می آید روشنی بخشی ات،وقتی که دیگر نه، دل ِگُل باشد و خارشده باشد دلش و یا وقتی که خاک شود؛ دلِ کوه؟؟

ویا اینکه وقتی بیایی ؛که دیگر دلی نباشد؟؟…. تقدیم به آفتاب هستی بخش،مهدی موعود.

به قلم:سیده فاطمه موسویان اصل