کی باید به فرزند «آفرین» گفت؟!

علی(ع) می‌فرماید: «رُبَّ مَفْتُونٍ بِحُسْنِ الْقَوْلِ فِیه»؛ چه انسان‌هایی که به واسطه تعریفی که از آنها کردند، فریفته شدند.

یک «آفرین» وقتی بی‌جا باشد، مسیر انسان را منحرف می‌کند. یک بارک‌الله وقتی بی‌جا باشد، می‌تواند یک نفر را بکشد. تشویق کردن یک انسان برای امری که در او نیست، می‌تواند موجب هلاک او شود.

پسری در کوچه بازی می‌کرد که مرغ همسایه آمد بیرون و گوشۀ محل بازی او تخم گذاشت. مرغ رفت و این تخم ماند و بچه هم تخم را داغ داغ برداشت و آورد پیش مادرش. مادرش گفت: آفرین! همین آفرین برایش بس بود و این بچه دزد شد و بعدها خزانه سلطانی را سرقت کرد و محکوم به اعدام شد. موقع اعدامش یک استدعا و درخواست داشت و آن اینکه مادرم برای آخرین دیدار بیاید پای دار. مادرش را آوردند پای دار و به مادرش گفت: مادر! الآن من را به دار می‌کشند؛ می‌خواهم زبان تو را ببوسم و از دنیا بروم. زبانت را بگذار در دهانم. مادر دید بچه درخواست کرده و زبانش را درآورد و گذاشت در دهان او. تا مادر زبانش را وارد کام فرزند کرد، فرزند دندانش را گذاشت روی زبان مادر و گاز گرفت.

همه این مرد را لعن می‌کردند و می‌گفتند: این هم جنایت آخر او که این بلا را سر مادرش آورد. او گفت: اگر روز اول که تخم مرغ را آوردم، این مادر به من آفرین نگفته بود، امروز سرِ دار نمی‌رفتم.

📚 کتاب راه رشد جلد3 صفحه 22 اثر آیت الله حائری شیرازی(ره)

#روش_تربیت_دینی