گهگاهی که دلم میگیرد چرخی میزنم در فضای بازار رضا و عکس ها و قابهای روی دیوار.
و اسمها و عکسهایی که روی تابلو ؛قاب شده اند.
اما راهم نمیدهند برای زیارت….نمیدانم چرا….نمیدانم چون دلم گرفته یا اینکه لایق نشده ام….
با اشک تا دم در ورودی،از حائل های زیارت هم میگذرم اما دستم به ضریح نمیرسد و برمیگردم.
اما همه اینها در صفحه گوشیم اتفاق می افتد و آخرش ختم میشود به درخواست زیارت نیابتی از خدام حرم…
کاش هربار که دل هوایی حرم میشد راهش بود و میرفت آدم….
کاش آقا،مارا هم به خانه اش دعوت کند.از بساط سفر ،فقط پای آمدن را دارم….آقا مهمانم کنید به سرایتان….

به قلم:ف؛موسویان اصل