ما خانوما از عهده ی همه کارها برمی آییم

همه ی روزها میگذرن و واحدهای درسی و عمری و زندگی،میگذرن. اینکه یه بچه بزرگ میشه و دیگه خودش توانش رو بدست میاره و عمری رو کسب میکنه؛این یعنی واحد درسی و زندگی اینکه عمرش و لحظه لحظه زندگیش سپری میشه ،یعنی واحد زندگی و درسی اینکه ورود پیدا میکنه به درس و دانشگاه و هر واحد رو میگذرونه و پیش نیاز داره،این یعنی واحد زندگی و درسی این واحد ها همه پیش نیازن واسه انسان شدن و کامل شدن. بعضی وقتا تواین واحد ها رد میشیم بعضی وقتا پاس! هرعمرمون تیکه تیکه اش،واحد درسی از روزگاره که پرمیکنه پازل عمرمون رو. خدامیدونه کجای زندگی هستیم و کجا میرسیم.و کجای پازل به پایان میرسیم. پازلمون کامل میشه یا…

به قلم:سیده فاطمه موسویان اصل

آدم با همون چیزی که هست ک کنارشه،سنخیت داره. یعنی اگه فلان دوست یا رفیق رو داری،یابه فلان جا رسیدی،یا فلان مکتب رو انتخاب کردی،بدون باهاش سنخیت داری و داشتی. یه کم فکر کن درمورد چیزهایی که داری و اطرافته،به جواب میرسی.

به قلم:سیده فاطمه موسویان اصل

بی‌قرارم
اِی قرارم
شهریارم
اِی نگارم
نفحاتِ ازلی را دوست دارم
نفسِ پاکِ ولی را دوست دارم
‌
رهبرم سَیدعلی را دوست دارم

#ما‌اهلِ‌توائیم‌هر‌که‌تورادوست‌ندارد‌به‌جهنم

کاش مردم این زمانه بفهمند بدونِ #تـو هیچ ندارند… ▪️اللهم عجل لولیک الفرج ▫️بحق سیدتنا الزینب علیها السلام 

السلام علیک یا ربیع الانام و نضره الایام

السلام علیک یا قائم آل محمد

#سه شنبه های امام زمانی

اینجوری ایستاده اند…

گم شد!
هم پلاکت…
هم #استخوانت…
هم آرمانت…
و اتوبان رد شد از کوچہ ای ڪہ بہ نامت بود

من هم دلخوشم به محالاتی که میدانم شما به مجال تبدیلشان میکنید آقا

دستانت چقدر نرم اند مانند پوست همان کودکی که نوازش کردی تا بزرگ شود و مایه افتخارت.
اما کودکت بزرگ شد و با افتخار اما نوازشگر دستانت،اینبار چروکیده ونحیف شده اند.
اما هنوز هم دستان تو اند مادر….
خدامیداند آن سختی هایی را که کشیده ای تا رسیدن به عزت و افتخار فرزندانت راببینی.

وبازهم زحمت از همان دستان،وهمان مهربانی همراهشان که همیشه مهربانی دارند چه نحیف باشند وچه لطیف.
اما چیزی از عزت و افتخارت نه تنها کم نمیکند بلکه میفزاید وآدم را وادار به سجده میکند در برابرت،مادر.

دیروز تو کوچه نفتی اومده بود و با صدای بلند میگفت نفتیه نفت!
یاد اونوقتایی افتادم که شاید بعضیا یادشون نیاد یا اصلا ندیدن
که
تو سرمای پاییز و زمستون بدون نفت مجبور بودن مامان و بابا ها برن توصف نفت بمونن تا غروب که شاید نوبتون بشه اونهم برای یه پیت نفت.
یا اینکه کپسول خوراک پزی که هنوزهم بیشتر روستاها استفاده میکنن رو باصدای کپسولی که یه آهنگ داشت،وقتی صداش میومد همه خونه ها کپسول هاشون رو میاوردن و روی زمین با پا غلت میدادن تا سر خیابون!
وکوچه شبیه چیزی مثله زلزله و انفجار میشد،وبا این صدا همه اوناییکه متوجه نمیشدن که کپسولی اومده خبر دار میشدن!
وجالبتر که توهم با قد کوتاه که پات به کپسول نمیرسید که حرکتش بدی دنبالش میدویدی!
خدارو شکر بابت این نعمت واینکه بازهم نفتی،یادمون اورد اون روزگار رو.